Κυριακή 25 Απριλίου 2010

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΖ

Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.
Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω
και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα
και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:
αν σταματήσω, σταματάει
Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.
Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο
και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο
όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί
όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας- με: κανείς.


Το μαχαίρι

Πουλί από πάγο το μαχαίρι
ατόφιο πέφτει, κι' ο αέρας παγώνει
όπως παγώνει μιά κραυγή μες στην σιωπή,
στην άκρια μιάς τρίχας εξαγνίζεται
το αίμα που κρέμεται και η στιγμή
στα δύο ανοίγει μολυβένια...
Ακατοίκητος κόσμος και ψυχρός ουρανός
όπου ένας κομήτης σταχτής βουίζει κι' εκτρέπεται.

Λαγοκοίμισμα

Χαράζει. Το ρολόι τραγουδά.
Ο κόσμος σωπαίνει, αδειανός.
Υπνοβάτης σηκώνεσαι
και κοιτάζεις δεν ξέρω ποιούς ίσκιους
πίσω απ' τον ίσκιο σου τίποτα.
Απ' τη νύχτα βγαλμένη
είσαι ένα λευκό κλαδί.

Ρητορική

Τραγουδούν τα πουλιά τραγουδούν
και δεν ξέρουνε τι τραγουδάνε
το λαρύγγι τους είναι
η αντίληψη όλη.

Επιτάφιος για ένα ποιητή

Ηθελε να τραγουδά,
τραγουδώντας ξέχναγε
την πραγματική
όλο ψέματα ζωή του
και θυμόταν
την ζωή του από αλήθειες που διαψεύστηκαν.


Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
...Βαδίζω μέσα στις στοές των ήχων,
ρέω ανάμεσα στις παρουσίες που αντηχούν,
σαν τον τυφλό διασχίζω τις διαφάνειες,
ένας κατοπτρισμός μ’ εξαφανίζει, γεννιέμαι μέσα σ’ έναν άλλον,
ω δάσος με τους μαγεμένους κίονες,
κάτω απ’ τα τόξα του φωτός διεισδύω
σε διαδρόμους φθινοπώρου διάφανου,
πηγαίνω στο κορμί σου καθώς πάω με τον κόσμο,
η κοιλιά σου είν’ ένας τόπος ηλιόλουστος,
τα βυζιά σου δυο εκκλησιές όπου το αίμα
δοξολογεί τα παράλληλα μυστήριά του,
τα βλέμματά μου σε σκεπάζουν όπως ο κισσός,
είσαι μια πόλη πολιορκημένη από τη θάλασσα,
ένα τείχος χωρισμένο από το φως
σε δυο μισά, χρώμα ροδάκινου,
ένας τόπος αλατιού, βράχων και πουλιών,
κάτω απ’ το νόμο της συσπειρωμένης μεσημβρίας,
ντυμένη το χρώμα των πόθων μου
σαν τη σκέψη μου πηγαίνεις γυμνή,
μέσα στα μάτια σου βαδίζω όπως στο νερό,
οι τίγρεις πίνουνε στα μάτια σου νερό,
το κολιμπρί καίγεται σ’ αυτές τις φλόγες,
πάω στο μέτωπό σου όπως στο φεγγάρι,
όπως το σύννεφο στη σκέψη σου,
πάω ακολουθώντας την κοιλιά σου όπως στα όνειρά σου,
.............
μετάφραση: Γιώργος Μακρής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου