ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ποίημα που του λείπει η χαρά

αφιερωμένο σε γυναίκα υπέροχη

δωρήτρια πόθου και γαλήνης

αφού το θέλεις

γυναίκα αρμονική και ωραία

έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊού

ετοποθέτησες απλά και έφυγες

άσπρη ζωντανή γαρδένια

ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια

μέσα στο παλιό- ιταλικό μου φαίνεται-

βάζο με παραστάσεις

γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών

έλα

πέσε στα χέρια μου

-αφού το θέλεις-

τη θλίψη τουπράσινου βλέμματός σου

τη βαθιά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου

τη νύχτα των μυστηρίων που είναι

πλεγμένη μέσα στα μακριά μαλλιά σου

τη σποδό του υπέροχου σώματός σου

***

Διώνη

οι άντρες ποθούν το κάλλος

οι γυναίκες αφειδώς το προσφέρουν

αυτό το παραδεχόμαστε

κι εμείς

οι απόγονοι των Μαραθονομάχων

γι αυτό δεν έχουν λόγο

το έτος της γυναίκας

κι άλλες ανόητες φασαρίες

και τα μασκαραλίκια

των σουφραζεττών

από το «τη Υπερμάχω στρατηγώ»

τις κρητικές μαντινάδες

το «Αλφάβητο υης Αγάπης»

από τους ιθυφαλλικούς χορούς των προγόνων

ίσαμε το

«αυτά τα μαύρα μάτια

που με κοιτάζουνε

χαμήλωσέ τα φως μου…»

για της προτάσεως το ακριβές

με λόγο και με έργο

όλοι συνθέτουμε λαμπρές ανθοδέσμες

και αέανα

τις προσφέρουμε

των γυναικών

***

Το ποίημα της Εσθήρ Μπεσσαλέλ

[…] Θα τους αρπάξω από τα μούτρα

Τους αγαθούς τους πονεμένους ανθρώπους

Και με φωνές και με σκουξίματα

Θα επιμείνω να μου πουν

Αν συναντήσαν πουθενά

Ποτέ

-και τώρα πού να βρίσκεται;-

Την Εστερίκα

Τη Ρίκα

Τ’ αστέρι το λαμπρό

Στα πρώτα ερωτικά μου χρόνια τα νεανικά

Τα μικράτα μου!

Ω! το κελεπούρι του μεγάλου παρισινού βιβλιοπωλείου!

Η χαριτωμένη γαλλιδούλα!

(με βαθιές ρίζες –όμως-

Εις γην Χαναάν)

[…]

Μήπως να μετανάστεψε –ως ποθούσε-

Στο «Ερέτζ Ισραήλ»;

Μήπως μου την εκάμαν

Λουλουδάκι

Οι απαίσιοι Νατσήδες;

Ή μήπως τώρα να ‘ναι κάπου να μαραίνεται

Και να μη

Με θυμάται;