κι ανακάλυψα, αργά, το σωστικό σκοπό της.
Σ, αυτό, μόνο σ’ αυτό, βρίσκω τη σωτηρία μου…»
Πρόσβλεψα πάντα σ’ ένα σχήμα πιο άνετο
Ελεύθερο από τις απαιτήσεις της ποίησης ή της πρόζας
Που θα μας βοηθούσε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον δίχως να εκθέτει
Τον ποιητή ή τον αναγνώστη σε υπέρτατες αγωνίες.
Στην ίδια τη φύση της ποίησης υπάρχει κάτι το άπρεπο:
Κάτι που προβάλλει και δεν φνωρίζαμε πως είχαμε εντός μας
Γι αυτό κλείνουμε τα μάτια, σαν έχει ορμήσει μια τίγρη
Εμπρός μας, στο φως μας, χτυπώντας την ουρά της.
Δίκαια, γι αυτό, λένε πως την ποίηση υπαγορεύει ένα δαιμόνιο
Αν και είναι υπερβολή να ισχυρίζεται κανείς πως πρέπει να ‘ναι άγγελος.
Είναι δύσκολο να μαντέψουμε πούθε πηγάζει η περηφάνια των ποιητών
Αφού τόσο συχνά ντροπιάζονται από την αποκάλυψη της αδυναμίας τους.
Ποιος άνθρωπος στα λογικά του θέλει να είναι η κατοικία δαιμόνων
Που φέρονται σαν βρίσκονται σπίτι τους, μιλούν γλώσσες πολλές
Και ανικανοποίητοι που κλέβουν μονάχα τα χείλη ή το χέρι του
Προσπαθούν ν’ αλλάξουν και τη μοίρα του για τη δική τους βολή;
Ειν’ αλήθεια πως το νοσηρό εκτιμάται πολύ σήμερα
Κι έτσι μπορείς να σκέφτεσαι πως αστειεύομαι
Ή πως επινόησα ακόμα έναν τρόπο
Για να εκθειάζω την Τέχνη μου με τη βοήθεια της ειρωνείας.
..........................
Σκοπός της ποίησης είναι να μας θυμίζει
Πόσο δύσκολο είναι να παραμένουμε ένας μονάχα άνθρωπος
Μιας και ο οίκος μας είναι ορθάνοιχτος, δίχως κλειδιά στις πόρτες
Κι επισκέπτες αόρατοι έρχονται και φεύγουν κατά βούληση.
Αυτά που γράφω εδώ δεν είναι, συμφωνώ, ποίηση
Γιατί τα ποιήματα πρέπει να γράφονται σπάνια και δισταχτικά
Κάτω από αβάσταχτη πίεση και με την ελπίδα μονάχα
Πως πνεύματα αγαθά, όχι πονηρά, μας διάλεξαν για όργανά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου