skip to main |
skip to sidebar
Το σονέτο της Σελήνης
Το φεγγάρι μας αναζήτησε απ' τις
επάλξεις του,
τραγούδησε το ρυάκι,
λικνίστηκε η ελιά.
Η καρδιά μου,
παράτολμη κι αιχμάλωτη,
άπλωσε τα
χέρια, πιστή στην αλυσίδα σου.
Ποια σεντόνια από χορτάρι και
πανσέληνο θα τυλίξουν την
τελευταία πράξη.
Ποιο μεσημέρι
ιδρωμένο κι έντονο θ' ασβεστώσει
τη νύχτα του κρίνου.
Στις πράσινες γωνιές της
συνάντησης τα χάδια,
αγχωμένα,
χάνονταν σαν κορμί μέσα στις
φυλλωσιές.
Ο Θεός κι όλα γύρω του μας
αναγνώρισαν.
Ο κόσμος περιστράφηκε
ξανά, και στο κέντρο του δυο
στόματα,
πίνονταν το ένα στο άλλο.
Ο κόσμος περιστράφηκε και φάνηκε στο γύρο του ένα κύμα, μια φλόγα, μια φωτιά, ένα λίκνισμα στο ημίφως, μια μακρόσυρτη νότα από το ερωτογενές τσέλο της αστραπής....
ΑπάντησηΔιαγραφή(G)