Καλιγούλας

[…] Τη μοναξιά! Την ξέρεις εσύ τη μοναξιά; Τη μοναξιά των ποιητών και των ανίκανων. Τη μοναξιά; Μα ποια απ’ όλες; Α! Δεν ξέρεις ότι μόνος δεν είναι κανείς ποτέ! Και ότι παντού ο ίδιος φόρτος μέλλοντος και παρελθόντος μας συνοδεύει! Τα όντα που σκοτώνει κανείς, μένουν μαζί του. Και γι αυτούς θα ήταν ακόμα κάπως εύκολο. Αλλά εκείνους που τους έχει κανείς αγαπήσει, εκείνους που δεν έχει αγαπήσει και που τον αγάπησαν, και τις μεταμέλειες, τις επιθυμίες, την πίκρα και τη στοργή, τις πόρνες και την κλίκα των θεών• Μόνος! Α! Αν τουλάχιστον αντί αυτής της δηλητηριασμένης από παρουσίες μοναξιάς, που είναι η δική μου, μπορούσα να γευθώ την αληθινή μοναξιά, τη σιγή και το θρόισμα ενός δέντρου! Η μοναξιά! Μα όχι Σκιπίων. Είναι γεμάτη από τριξίματα δοντιών και αντηχεί ολόκληρη από κρότους και κραυγές που χάθηκαν. Και κοντά στις γυναίκες που χαϊδεύω όταν κλείνει απάνω μας η νύχτα, κι όταν νομίζω, ελευθερωμένος πια από την ικανοποιημένη επιτέλους σάρκα μου, πως έχω αδράξει λίγο απ’ τον εαυτό μου, ανάμεσα ζωή και θάνατο, η μοναξιά μου ολόκληρη γεμίζει από τη μυρωδιά της ηδονής στις μασχάλες της γυναίκας που, στο πλευρό μου, είναι ακόμα σε βύθος.