Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

"Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΗΤΗ" (απόσπασμα)


Ξεπίτηδες βαδίζω αχτένιστος

με το κεφάλι μου σα λάμπα πετρελαίου στους ώμους∙

μ' αρέσει να φωτίζω τις ψυχές σας μέσα στα σκοτάδια

όπως γυμνό φθινόπωρο.

Μ' αρέσει όταν βλαστήμιες πέτρινες

Ρίχνουνε πάνω μου σαν το χαλάζι που ξερνάει η καταιγίδα,

μόνο που τότε πιο σφιχτά κρατάω στα χέρια μου

την ανάστατη τούφα των μαλλιών μου.

Πόσο όμορφο είναι τότε να θυμάμαι

το βραχνό τσίριγμα της τσίχλας στη μικρή χορταριασμένη λίμνη,

πως κάπου ζούνε η μάνα κι ο πατέρας

που για τους στίχους μου δε νοιάζονται καθόλου

μα που τους είμαι έτσι ακριβός όπως το σπλάχνο τους και το χωράφι

κι ίσως ν'αρχόντανε με το δικράνι τους να σας καρφώσουν

για κάθε σας βλαστήμια που μου σφεντονάτε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου