Μέρες αργές

Μέρες αργές, μέρες ζεστές
Μέρες από σπασμένους καθρέφτες και χαμένους ωροδείχτες
Μέρες με βλέφαρα κλειστά στο θαλασσινό ορίζοντα
Μέρες μονότονες, μέρες εγκλεισμού
Η ψυχή μου που έλαμπε ακόμη πάνω στα φύλλα
Και στα άνθη, η ψυχή μου γυμνή όπως ο έρωτας
Η αυγή που τη λησμόνησε τον αναγκάζει να σκύψει το κεφάλι
Και να ατενίσει το κορμί της δοτικό και απατηλό.
Κι όμως, γνώρισα τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου
Ασημένιους θεούς που κρατούσαν ζαφείρια στα χέρια
Αληθινούς θεούς, πουλιά μέσα στο χώμα
Και στο νερό τους έχω δει.
Οι φτερούγες είναι δικές μου, τίποτα,
Μόνο το πέταγμά τους
Ταράζει τη δυστυχία μου
Πέταγμα έναστρο φωτεινό
Πέταγμα γήινο, πέταγμα πέτρινο
Στις φτερούγες τους που κυματίζουν
Το λογισμό μου τον κρατάει η ζωή κι ο θάνατος.