ΜΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ

Σ’ εκείνη που οφείλω το άλμα της απόλαυσης
Καθώς ταχύνει τις αισθήσεις μου με την αφύπνισή μας
Και το ρυθμό που κυβερνά του ύπνου την ανάπαυλα,
Ενιαία αναπνοή, σιαμαία ανάσα

Εραστών που αντήλλαξαν τη μυρωδιά του σώματος
Που σκέφτοντ’ όμοια χωρίς να λένε λόγια
Και φλυαρώντας όμοια, νόημα δε γυρεύουν

Κανείς ενοχλητικός άνεμος δε θα παγώσει
Κανείς ήλιος κατηφής δε θα μαράνει
Τα ρόδα στο ροδόκηπο που ’ναι δικά μας, δικά μας μόνο

Κι ας είν’ η αφιέρωση αυτή γι’ άλλους να τη διαβάσουν:
Aυτά είναι λόγια προσωπικά που σ’ απευθύνω δημόσια.

(μεταγραφή: Δημήτρης Μουζάκης)